นิทานอีสป เรื่อง ผู้รักอิสรภาพ
สุนัขป่าที่หิวโหยและผอมซูบซีดตัวหนึ่งกำลังเดินเตร็ดเตร่ไปรอบหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ในไม่ช้ามันก็พบสุนัขบ้นที่มีขนเรียบเป็นมันและได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีตัวหนึ่ง มันถามสุนัขตัวนั้นว่า
บอกข้าซิว่าพวกเจ้าได้อาหารมาจากไหน
คนให้อาหารพวกเรา สุนัขบ้านตอบ
จริงหรือไม่ว่าเจ้าต้องทำงานหนักให้พวกเขา
ไม่จริง งานของเราไม่หนักเลย สุนัขบ้านแย้ง พวกเราเพียงแต่เฝ้าบ้านให้นายตอนกลางคืนเท่านั้น
แล้วคนก็เลี้ยงดูพวกเจ้าดีอย่างนี้เชียวรึ สุนัขป่าร้องด้วยความประหลาดใจ ข้าอยากทำงานอย่างเจ้าบ้าง เพราะพวกข้าหาอาหารได้ยากเหลือเกิน
มากับข้าสิ สุนัขบ้านชวน นายของข้าจะให้อาหารเจ้ากินแน่ ๆ
สุนัขป่าดีใจมาก มันรีบไปกับสุนัขบ้านเพราะหวังจะได้ทำงานให้คน ขณะที่สุนัขป่ากำลังเดินเข้าประตูบ้านของนายของสุนัขบ้านนั่นเอง มันก็สังเกตเห็นว่าขนรอบคอของสุนัขบ้านร่วงหายไปเป็นรูปวงกลม
ทำไมจึงเป็นเช่นนั้นล่ะ
อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก สุนัขบ้านพูด
เจ้าหมายความว่าอย่างไร
มันเกิดจากโซ่ ข้าถูกล่ามโซ่ไว้ในเวลากลางวัน โซ่จึงเสียดสีทำให้ขนรอบคอของข้าร่วงหลุดไป
ถ้าเช่นนั้นข้าขอลาก่อนละนะเพื่อน สุนัขป่าพูด ข้าจะไม่มีวันไปอยู่กับคน ข้ายอมหิวเสียดีกว่าที่จะสูญเสียอิสรภาพของข้าไป