นิทานอีสป เรื่อง ผู้รักอิสรภาพ

สุนัขป่าที่หิวโหยและผอมซูบซีดตัวหนึ่งกำลังเดินเตร็ดเตร่ไปรอบหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ในไม่ช้ามันก็พบสุนัขบ้นที่มีขนเรียบเป็นมันและได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีตัวหนึ่ง มันถามสุนัขตัวนั้นว่า

บอกข้าซิว่าพวกเจ้าได้อาหารมาจากไหน

คนให้อาหารพวกเรา สุนัขบ้านตอบ

จริงหรือไม่ว่าเจ้าต้องทำงานหนักให้พวกเขา

ไม่จริง งานของเราไม่หนักเลย สุนัขบ้านแย้ง พวกเราเพียงแต่เฝ้าบ้านให้นายตอนกลางคืนเท่านั้น

แล้วคนก็เลี้ยงดูพวกเจ้าดีอย่างนี้เชียวรึ สุนัขป่าร้องด้วยความประหลาดใจ ข้าอยากทำงานอย่างเจ้าบ้าง เพราะพวกข้าหาอาหารได้ยากเหลือเกิน

มากับข้าสิ สุนัขบ้านชวน นายของข้าจะให้อาหารเจ้ากินแน่ ๆ

สุนัขป่าดีใจมาก มันรีบไปกับสุนัขบ้านเพราะหวังจะได้ทำงานให้คน ขณะที่สุนัขป่ากำลังเดินเข้าประตูบ้านของนายของสุนัขบ้านนั่นเอง มันก็สังเกตเห็นว่าขนรอบคอของสุนัขบ้านร่วงหายไปเป็นรูปวงกลม

ทำไมจึงเป็นเช่นนั้นล่ะ

อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก สุนัขบ้านพูด

เจ้าหมายความว่าอย่างไร

มันเกิดจากโซ่ ข้าถูกล่ามโซ่ไว้ในเวลากลางวัน โซ่จึงเสียดสีทำให้ขนรอบคอของข้าร่วงหลุดไป

ถ้าเช่นนั้นข้าขอลาก่อนละนะเพื่อน สุนัขป่าพูด ข้าจะไม่มีวันไปอยู่กับคน ข้ายอมหิวเสียดีกว่าที่จะสูญเสียอิสรภาพของข้าไป