นิทานธรรมะ เรื่อง ใช่ว่าจะมีแค่เรา
กระต่ายฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ด้วยกันในป่าใหญ่ ในความรู้สึกของกระต่ายนั้น พวกเขาคิดว่าชีวิตของตนช่างเต็มไปด้วยอันตรายเหลือเกินไม่ว่าจะเป็นการถูกไล่ล่าจากสัตว์ที่กินเนื้อ หรือจากนายพรานผู้ต้องการล่าไปทำเป็นอาหาร
ด้วยความที่ในแต่ละวันทั้งขณะออกหากิน หรือขณะหลบซ่อนตัวอยู่ในที่อยู่ของตัวเอง ก็ยังเกิดความรู้สึกหวาดกลัวต่ออันตรายอยู่เป็นนิจ จึงทำให้บรรดากระต่ายเกิดความรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะใช้ชีวิตอยู่แบบนี้
วันหนึ่งหัวหน้าฝูงได้เรียกประชุมเพื่อหาทางออกจากความหวาดกลัว ที่พวกตนต้องเผชิญอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ทว่าเมื่อมีการขอความคิดเห็นเพื่อหาทางแก้ไข แต่ก็ไม่มีกระต่ายตัวใดฉลาดพอที่จะช่วยให้พวกพ้องของตนปลอดภัยจากอันตรายรอบข้างได้ หัวหน้ากระต่ายจึงตัดสินใจทันทีว่า
เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ในเมื่อชีวิตของพวกเราช่างอยู่ด้วยความหวาดกลัวเหลือเกิน พวกเราพากันไปกระโดดเหวตายให้มันรู้แล้วรู้รอดจะดีกว่า ข้าเองก็เบื่อหน่ายที่จะอยู่อย่างนี้เต็มทนแล้ว มีเพียงความตายเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาความหวาดกลัวของพวกเราได้
ครั้นหัวหน้าประกาศเช่นนั้น บรรดากระต่ายน้อยใหญ่ก็ไม่กล้าคัดค้านแต่อย่างใด หัวหน้าว่าอย่างไรก็ต้องปฏิบัติตามนั้น ทั้งหมดจึงพากันเดินทางไปยังหน้าผาสูง ซึ่งจะเป็นสถานที่สำหรับกระโดดฆ่าตัวตาย
ในขณะที่พวกกระต่ายพากันเดินบ้าง วิ่งบ้าง ไปตามเส้นทางที่จะไปสู่หน้าผาสูง ปรากฏว่าในเส้นทางนั้นก็มีทั้งหนองน้ำอันเป็นที่อยู่ของกบน้อยใหญ่ เมื่อกระต่ายแห่ขบวนไป พวกกบที่กำลังนอนและนั่งอาบแดดอยู่อย่างสบาย ก็พากันกระโจนลงน้ำด้วยความเร็วสุดขีด เหมือนหนึ่งว่ากำลังหวาดกลัวต่ออันตรายที่ใหญ่หลวงยิ่ง
เมื่อหัวหน้ากระต่ายเจอเหตุการณ์เช่นนั้น ก็ได้สติฉุกคิดจึงพูดกับลูกน้องของตนว่า
พวกเราหยุดก่อน จงมองไปยังฝูงกบที่กระโดดลงไปในน้ำนั่นสิ พวกมันเหมือนกำลังหวาดกลัวพวกเราเหลือเกิน พวกเจ้ารู้สึกเช่นนั้นไหม
ใช่แล้วครัวหัวหน้า พวกผมก็รู้สึกเช่นนั้น ฝูงกระต่ายต่างสนับสนุนสิ่งที่หัวหน้าของตนคิด
เมื่อหัวหน้ากระต่ายและบริวารเจอเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับฝูงกบ จึงได้แง่คิดว่า แท้จริงแล้วก็ยังมีสัตว์ประเภทอื่น ๆ ที่ตื่นตกใจกลัวต่อสิ่งที่เข้ามาใกล้ หรือเข้ามาคุกคามชีวิตของตนเองอยู่เป็นจำนวนมาก ไม่ใช่มีเฉพาะฝูงกระต่ายเท่านั้นที่เป็นเช่นนี้ หัวหน้ากระต่ายจึงพูดกับลูกน้องว่า
ข้าคิดว่า ตัวเองเห็นทางออกแล้ว ในโลกนี้ไม่ใช่จะมีเฉพาะพวกเราเท่านั้นที่อยู่ด้วยความหวาดกลัว ตื่นตระหนก ตกใจง่าย อย่างน้อยก็มีกบละที่มีความเกรงกลัวต่อการมาของพวกเรา จนกระทั่งต้องรีบกระโจนลงไปอยู่ในน้ำ
นายท่านต้องการบอกอะไรแก่พวกเรา? กระต่ายตัวหนึ่งถามเจ้านายของตนด้วยความสงสัย
คืออย่างนี้ ข้าจะไม่พาพวกเจ้าไปฆ่าตัวตายแล้วล่ะ เราจะกลับไปยังที่อยู่ของเราเหมือนเดิม ไปอยู่ในที่ที่เราคุ้นเคย และพยายามอยู่อย่างกระต่ายผู้มีความสุขให้มากที่สุด แม้ว่าจะต้องอยู่อย่างผู้เฝ้าระวังอันตราย แต่พวกเจ้าโปรดจำไว้ว่า ยังมีสัตว์อื่น ๆ ที่ต้องอยู่อย่างระวังเช่นเรา พวกเรายังมีเพื่อนร่วมชะตากรรมเช่นนี้อยู่ จงอย่าน้อยใจและเบื่อหน่ายที่จะต่อสู้กับปัญหาอีกเลย แต่จงเรียนรู้ที่จะอยู่กับปัญหา เพื่อที่จะให้ปัญญาได้เข้ามาแทนที่ แม้วันหนึ่งเราอาจจะต้องประสบกับอันตราย แต่อย่างน้อยช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่ ก็ควรรู้จักที่จะอยู่อย่างผู้เห็นคุณค่าของตัวเอง
ใช่ ท่านพูดถูกแล้ว
บรรดากระต่ายต่างสรรเสริญในสิ่งที่หัวหน้ากล่าว และแสดงอาการดีใจเพราะจะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป พร้อมกันนั้นก็ได้เรียนรู้ที่จะหลบภัยจากอันตรายต่าง ๆ อย่างผู้รู้จักระวัง เพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด โดยมีคำสอนเรื่อง กบที่กลัวกระต่าย มาเป็นกำลังใจให้พวกตนกล้าที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาที่รออยู่