นิทานอีสป เรื่อง นกเตือนสติหนู

วันหนึ่ง งูพิษตัวหนึ่งเลื้อยเข้าไปในบริเวณรูหนูที่โคนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง หนูทั้งหลายในที่นั้นตกใจและหวาดกลัวยิ่งนัก ต่างพากันเอะอะโวยวายและวิ่งชุลมุนไปมาพลางร้องว่า

มันมาจากไหน งูพิษตัวนี้มาจากไหน ใครรู้บ้างว่ามันมาจากไหน

ขณะที่เกิดความโกลาหลวุ่นวายกันอยู่นั้นเอง งูก็ได้โอกาสกัดหนูกินอย่างง่ายดายทันที นกตัวหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่บนต้นไม้นั้นเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น จึงร้องตะโกนบอกพวกหนูลงมาว่า

มันมาจากไหนไม่สำคัญ ไม่ว่ามันมาจากไหน มันก็คืองูร้ายจะเป็นอะไรอื่นไปไม่ได้ สิ่งที่พวกเจ้าควรสนใจและเห็นว่าสำคัญก็คือทันทีที่เห็นงูร้ายมา พวกเจ้าควรพากันหนีไป แทนที่จะมัวเอะอะโวยวายและวิ่งชุลมุนอยู่ให้งูจับกิน

เมื่อหนูทั้งหลายได้ฟังเช่นนั้นก็ได้สติ จึงพากันเผ่นหนีไปทุกทิศทุกทาง

นิทานอีสป เรื่อง งูพิษและนกอินทรี

นกอินทรีตัวหนึ่งบินโฉบลงมาหางูพิษตัวหนึ่งและใช้กรงเล็บของมันจิกงูพิษตัวนั้นไว้ด้วยมุ่งหว้งว่าจะเอาไปกินเป็นอาหาร แต่งูพิษไวกว่า มันรีบขดตัวพันตัวนกอินทรีไว้ในพริบตา สัตว์ทั้งสองต่างดิ้นรนต่อสู้กันเพื่อเอาชีวิตรอดจากอีกฝ่ายหนึ่ง

ชาวชนบทคนหนึ่งซึ่งเห็นเหตุการณ์นี้ได้ช่วยเหลือนกอินทรีให้เป็นอิสระจากงูพิษและทำให้นกอินทรีสามารถหนีรอดไปได้ ด้วยความแค้น งูพิษจึงลอบคายพิษลงไปในเขาสัตว์ที่เขาใช้เป็นแก้วสำหรับดื่มน้ำ

ชาวชนบทเหน็ดเหนื่อยมาก เขารู้สึกร้อนและกระหายน้ำ แต่เมื่อเขายกแก้วเขาสัตว์ขึ้นเพื่อจะดื่มน้ำ นกอินทรีก็บินมาชนแก้วน้ำในมือของเขาอย่างแรงจนแก้วตกจากมือ น้ำที่มีพิษงูผสมอยู่จึงสาดกระเซ็นไปบนพื้นดินและทำให้ชาวชนบทรอดชีวิตไปได้

นิทานอีสป เรื่อง ไม่อยากมีขา

แต่เดิมนั้นงูมีขาและมีเท้ามากมายเพราะตัวยาว เวลาที่มันเดินก็มีเสียงดังเป็นที่รำคาญแก่สัตว์ทั้งหลาย แม้งูพยายามเดินช้า ๆ เบา ๆ ก็ยังดังเป็นที่รำคาญอยู่ดี บางครั้งสัตว์อื่น ๆ ทนไม่ไหวก็เกิดทะเลาะเบาะแว้งกับงู จึงเกิดการวิวาทขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน

เมื่องูทนสภาพการณืดังกล่าวไม่ไหวจึงไปเฝ้าพระมหาเทพจูปิเตอร์ เพื่อขอให้พระองค์ทรงช่วยให้มันกลายเป็นสัตว์ที่ไม่มีขาไม่มีเท้าอีกต่อไป แต่ให้สามารถเคลื่อนที่ไปไหนมาไหนได้เหมือนเมื่อมีขามีเท้า

พระมหาเทพจูปิเตอร์ทรงโปรดประทานพรให้งูตามความปรารถนาของมัน เมื่อไม่มีขาไม่มีเท้า งูก็สามารถไปไหนมาไหนโดยไม่ทำเสียงรบกวนผู้อื่นอีกต่อไป ทั้งตัวมันก็ปลอดภัย และไม่มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับใครอีกเลย

นิทานอีสป เรื่อง งูกำเริบ

เมื่องูตัวหนึ่งยังเล็กอยู่ มันกินแต่แมลงที่กระโดดอยู่ตามพื้นดิน ครั้นโตเป็นหนุ่มก็กินสัตว์บกต่าง ๆ ที่ตัวเล็กกว่ามัน เมื่อเติบโตแข็งแรงเต็มที่ก็กินสัตว์ตัวใหญ่กว่ามัน จากนั้นมา ก็ยิ่งคิดกำเริบ อยากกินสัตว์ทุกชนิด ทั้งสัตว์บก สัตว์น้ำ และนก

เนื่องจากกินสัตว์บกอยู่บ่อย ๆ งูตัวนี้ก็เกิดความเบื่อหน่ายและอยากกินสัตว์น้ำ แล้วก็ได้กินสมปรารถนาเพราะสามารถว่ายน้ำและดำน้ำไล่ล่าเหยื่อได้ ต่อมามันอยากลองลิ้มชิมรสเนื้อนกดู และก็ทำได้สมความปรารถนาเช่นเดียวกัน เพราะสามารถเลื้อยขึ้นไปบนต้นไม้ไปกินลูกนกในรัง มันคร่าชีวิตลูกนกจนหมดป่า

ครั้นไม่มีลูกนกจะกิน งูก็ต้องการกินนกตัวใหญ่ วันหนึ่ง มันเลื้อยขึ้นไปซ่อนตัวอยู่บนยอดไม้ใกล้รังนกพิราบ เมื่อนกพิราบกลับจากหากินบินมาเกาะใกล้รังของมัน งูก็เลื้อยพุ่งเข้าใส่หมายจะจับนกพิราบให้ได้ จึงทำให้นกพิราบตกใจและบินหนีไปทันที

แต่งูผู้ต้องการกินนกพิราบจึงเลื้อยพุ่งตามไปอย่างไม่ลดละด้วยความเคยชินในการล่าเหยื่ออย่างโหดเหี้ยมของมัน มันกำเริบว่าเมื่อหากินบนบกก็เลื้อยไล่จับเหยื่อได้ทุกครั้ง ทั้งไล่ล่าสัตว์น้ำที่ดำน้ำหนีมันได้เสมอ นกพิราบจึงไม่มีทางจะหนีรอดเงื้อมมือมันไปได้เลย

ดังนั้น ทันทีที่นกพิราบบินหนี งูก็พุ่งตัไล่ตามไปติด ๆ โดยไม่ทันคิดว่าตัวเองบินไม่ได้ จึงตกลงไปท้องแตกตายอยู่บนพื้นดินนั่นเอง

นิทานอีสป เรื่อง ชาวนาและงู

ขณะที่ชาวนาคนหนึ่งเดินกลับบ้านวันหนึ่งในฤดูหนาว ก็พบงูตัวหนึ่งนอนอยู่ใต้ต้นไม้เตี้ย ๆ และกำลังจะตายเพราะความหนาว ชาวนารู้สึกสงสารงูตัวนั้นยิ่งนัก จึงอุ้มมันขึ้นมาแนบไว้กับอกและนำมันไปที่บ้านของเขา

เมื่อมาถึงบ้าน ชาวนาก็วางงูไว้ตรงพื้นหน้าเตาไฟ ในไม่ช้าความอบอุ่นภายในกระท่อมก็ทำให้งูกลับมีกำลังเหมือนเดิม แล้วมันก็เริ่มทำร้ายภรรยาและลูก ๆ ของชาวนา

เมื่อชาวนาได้ยินเสียงร้องของภรรยาและลูก ๆ จึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องที่เกิดเหตุ และแล้วชาวนาผู้ช่วยชีวิตงูไว้ด้วยความเมตตาสงสารของตนก็คว้าขวานเล่มหนึ่งมาสับงูแหลกละเอียด

นิทานอีสป เรื่อง แม่งูใจบาป

ครั้งหนึ่ง สัตว์ป่าทั้งหลายในป่าแห่งหนึ่งได้รับความเดือดร้อนกันทั่วเพราะเมื่อมีลูกอ่อนเมื่อใด ลูก ๆ ก็จะหายไปหมดโดยไม่มีใครรู้สาเหตุ แม้สัตว์เหล่านี้จะพยายามป้องกันสักเพียงใดก็ไม่สามารถแก้ปัญหาดังกล่าวได้เลย

แม่เหยี่ยวตัวหนึ่งสูญเสียลูกอ่อนไปหลายสิบตัว นับเป็นการสูญเสียมากกว่าสัตว์ใด ๆ ในป่าเดียวกัน มันจึงพยายามทำทุกอย่างเท่าที่จะสามารถทำได้เพื่อให้ความลับคลี่คลายออกมา

ในที่สุดแม่เหยี่ยวก็ค้นพบว่าแม่งูตัวหนึ่งเป็นผู้ทำการร้ายดังกล่าว มันสะกดรอยตามดูพฤติกรรมของแม่งูตัวนี้จนแน่ใจว่าเป็นฝีมือของแม่งูจริง ๆ

วันหนึ่ง เมื่อถึงเวลาที่แม่งูมีลูกอ่อนหลายตัวด้วยกัน แม่เหยี่ยวจึงกินลูกงูให้แม่งูเห็นเป็นการลงโทษทางจิตใจอย่างแสนสาหัส และเมื่อแม่งูมีลูกอ่อนอีกเมื่อใด แม่เหยี่ยวก็ลงโทษแม่งูด้วยวิธีเดียวกันทุกครั้ง แม่งูจึงต้องทุกข์ทรมานด้วยความโศกเศร้าเสียใจที่สูญเสียลูกไปครั้งแล้วครั้งเล่า ความโศกเศร้านี้มีมากขึ้นทุกทีจนไม่งูไม่สามารถทนทานต่อไปได้ จนถึงแก่ความตายไปในที่สุด

นิทานอีสป เรื่อง ของขวัญจากงูพิษ

เมื่อพระมหาเทพจูปิเตอร์พระราชทานงานเลี้ยงฉลองการอภิเษกสมรสของพระองค์ สัตว์ทั้งมวลได้นำของขวัญที่พวกมันสามารถหาได้มาถวาย

งูพิษคาบดอกกุหลาบดอกหนึ่งไว้ในปากและเลื้อยขึ้นไปเฝ้าพระมหาเทพบนสรวงสวรรค์ แต่เมื่อพระมหาเทพทรงทอดพระเนตรแล้วมันก็ตรัสว่า ข้าจะรับของขวัญจากสัตว์ทุกตัว แต่จะไม่ยอมรับของขวัญจากปากของเจ้าเลย

นิทานอีสป เรื่อง ปูและงู

นานมาแล้ว ปูกับงูเคยอยู่ร่วมกัน ปูปฎิบัติตนเป็นมิตรที่ซื่อสัตย์ต่องูเสมอมา แต่งูซึ่งมีนิสัยชั่วร้ายมักทรยศปูอยู่เสมอ ด้วยความรักเพื่อน ปูพยายามตักเตือนงูด้วยความอดทน มันขอให้งูปฏิบัติตัวให้ดีขึ้น แต่งูไม่สนใจ มันกลับทรยศปูอยู่เรื่อยมา

ในที่สุดปูก็หมดความอดทน มันใช้ก้ามที่แข็งแรงหนีบงูจนถึงแก่ความตาย แล้วพูดใส่ซากศพของงูว่า เจ้าอาจไม่พบจุดจบเช่นนี้ หากเจ้าทำตัวให้ซื่อตรงเหมือนกับร่างของเจ้าที่นอนสงบนิ่งไร้ชีวิตอยู่ขณะนี้

นิทานอีสป เรื่อง นักจับนกและงูพิษ

นักจับนกคนหนึ่งเดินแบกตาข่ายดักนกและกิ่งไม้จำนวนหนึ่งออกไปดักนก เมื่อเห็นนกทรัชตัวหนึ่งเกาะอยู่บนต้นไม้ก็ต้องการจับมัน นักจับนกเลือกกิ่งไม้ที่มีความยาวพอเหมาะกับที่ต้องการใช้ เขาจ้องมองเจ้านกอย่างเขม็ง ความคิดทั้งหมดของเขาพุ่งไปที่มัน

ขณะที่มัวแต่สนใจมองข้างบน นักจับนกหารู้ตัวไม่ว่าตัวเองกำลังเหยียบงูพิษตัวหนึ่งที่กำลังนอนหลับอยู่ไว้ใต้เท้า งูพิษตัวนั้นหันหัวมาทางเขาแล้วฉกเขาอย่างแรง ขณะที่นักจับนกล้มลงเขาร้องว่า ข้าเคราะห์ร้ายเหลือเกิน ขณะที่ข้าหมายล่าเอาชีวิตผู้อื่น ข้ากลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในหลุมพรางของความตาย

นิทานอีสป เรื่อง รับลูกเดียว

งูพิษตัวหนึ่งเลื้อยเข้าไปในร้านช่างเหล็กคนหนึ่งและเที่ยวค้นหาอาหารท่ามกลางกองเครื่องมือของช่างเหล็กเพื่อขจัดความหิว มันแนะนำตัวเองกับตะไบอันหนึ่ง และขออาหารกินจากตะไบ

ตะไบตอบงูว่า เจ้าต้องซื่อจนเซ่อแน่ ๆ เลยที่หวังว่าจะได้อะไรจากข้า เพราะข้าเคยชินกับการรับจากผู้อื่นและไม่เคยให้อะไรตอบแทนใครเลย