นิทานอีสป เรื่อง ลิงและเต่า
ลิงตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในป่าเล็ก ๆ ชายฝั่งแม่น้ำสายหนึ่ง มันเที่ยวเก็บผลไม้หลากหลายชนิดกินทั้งวัน จนในที่สุดผลไม้ในป่านั้นก็หมด ลิงรู้สึกผิดหวังมาก ความสุขสดชื่นของมันหายไปทันที มันนั่งเหม่อมองสายน้ำเบื้องหน้าด้วยความเศร้าโศก
แล้วสายตาของลิงก็ทอดไกลจากสายน้ำขึ้นไปบนชายฝั่งตรงกันข้าม มันเบิกตากว้างด้วยความยินดีและความหวังเมื่อเห็นว่าที่นั่นมีผลไม้อุดมสมบูรณ์ยิ่งนัก แต่มันจะไปที่นั่นได้อย่างไรในเมื่อว่ายน้ำไม่เป็น ลิงจึงรู้สึกเป็นทุกข์อีกครั้งหนึ่ง
แต่แล้วลิงก็เกิดความหวังขึ้นมาเป็นคำรบสองเมื่อเห็นเต่าตัวหนึ่งว่ายน้ำผ่านมา แต่ตัวนี้ว่ายน้ำเก่งมาก ลิงคิดแผนการได้อย่างหนึ่ง มันร้องบอกเต่าว่า สหายเต่า ท่านว่ายน้ำเก่งจังเลย และท่าว่ายของท่านก็สวยงามมาก ข้าอยากว่ายน้ำเป็นอย่างท่านบ้าง แต่ชาตินี้ข้าคงว่ายน้ำไม่ได้แน่ ๆ หากสหายจะเมตตาให้ข้ามีความสุข โปรดช่วยให้ข้าได้ขี่หลังท่านไปตามสายน้ำด้วยเถิด ข้าจะไม่ลืมบุญคุณของท่านเลย ลิงพูดอย่างนอบน้อม
เมื่อเต่าผู้มีจิตใจอ่อนโยนได้ฟังเช่นนั้น ก็ตอบตกลงด้วยความสงสารโดยไม่คิดว่าลิงเพียงแต่ต้องการหลอกใช้ตนเป็นพาหนะข้ามแม่น้ำไปเท่านั้นเอง
เต่าพาลิงว่ายไปตามสายน้ำเรื่อย ๆ แล้วลิงก็บอกเต่าว่า เราไปเที่ยวฝั่งโน้นกันดีกว่านะสหายเต่า ข้ายังไม่เคยไปที่นั่นเลย คงมีสิ่งสวยงามให้เราดูกันมากมาย
ดีเหมือนกัน ข้าเองก็ยังไม่เคยไปที่นั่นเลย แล้วเต่าก็ว่ายน้ำพาลิงข้ามแม่น้ำไป ครั้นมาถึงใกล้ฝั่ง ลิงซึ่งใจร้อนอยากกินผลไม้ที่ขึ้นอยู่ดาษดื่นจนน้ำลายสอเห็นว่าขณะนี้ตัวเองอยู่ใกล้พอที่จะกระโดดขึ้นไปบนฝั่งได้แล้ว ก็รีบกระโดดขึ้นไปทันที
แต่อนิจจา ลิงกลับตกลงไปในสายน้ำวนเบื้องหน้าที่มันสะเพร่าไม่ได้มองดูให้ถี่ถ้วน ในที่สุดลิงก็จมหายลงไปต่อหน้าต่อตาเต่าซึ่งไม่สามารถช่วยลิงได้เลย
