นิทานอีสป เรื่อง แพะดื้อและเด็กเลี้ยงแพะ
หลังจากที่แพะดื้อตัวหนึ่งเดินหลงทางออกไปจากฝูง ก็ไปยืนเล็มหญ้ากินอยู่ที่ริมหินสูงก้อนหนึ่ง เด็กเลี้ยงแพะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะนำมันกลับเข้ามาไว้ในฝูงแพะตามเดิม เขาพยายามผิวปากเรียกและตะโกนเรียกมัน แต่ก็ไร้ผล
ในที่สุดเด็กเลี้ยงแพะก็หมดความอดทน จึงหยิบหินขึ้นมาก้อนหนึ่ง แล้วขว้างไปที่เขาข้างหนึ่งของแพะ ปรากฎว่าหินก้อนนั้นไปโดนเขาข้างนั้นหัก
เด็กเลี้ยงแพะตกใจมาก จึงขอร้องแพะไม่ให้บอกเจ้าของแพะว่ามีอะไรเกิดขึ้น
แต่แพะก็ตอบว่า ทำไมเจ้าจึงโง่เง่าเช่นนี้ แม้ข้าจะปิดปากเงียบเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาที่หักของข้านั่นแหละจะเป็นตัวฟ้องนายเองว่ามีอะไรเกิดขึ้น