นิทานอีสป เรื่อง แมวเสียงดัง
แมวที่ชอบส่งเสียงดังตัวหนึ่งบ่นกับเพื่อนของมันว่า น่าประหลาดที่ผู้คนชอบแมวเงียบ ๆ อย่างเจ้า แต่พวกเขาใจร้ายกับข้า ไม่ว่าข้าจะไปไหนก็ถูกพวกเขาไล่เสมอ
บางทีอาจเป็นเพราะเจ้าทำให้ผู้คนขุ่นเคือง เพื่อนของมันออกความเห็น
เปล่า ข้าไม่เคยทำให้พวกเขาขุ่นเคือง
ถ้าเช่นนั้นอาจเป็นเพราะเจ้าร้องเมี้ยวไม่ดีพอ
เจ้าหมายความว่าอะไร แมวยอดเสียงดังย้อนถาม เสียงร้องเมี้ยวของข้ายิ่งใหญ่นัก
นั่นไงล่ะข้าว่าแล้ว เพื่อนของมันพูด ข้าขอบอกเจ้าว่านั่นแหละคือปัญหา เจ้าควรทำงานของเจ้า ไม่ใช่เอาแต่ร้องเหมี้ยว
แต่ข้าร้องเมี้ยวได้ไพเราะมาก แมวยอดอึกทึกเถียง
ไม่ว่าเสียงของเจ้าไพเราะอย่างไรก็ตาม แต่มันไม่ใช่งานของแมว
แต่ข้าขอบอกเจ้าว่าข้าตั้งใจร้องจริง ๆ ข้าร้องตลอดคืนเลยและเมื่อออกไปข้างนอก แม้ว่าข้าคิดว่าข้าร้องเมี้ยวให้ตัวเองฟังเท่านั้น แต่ผู้คนทั้งหมู่บ้านก็ได้ยินเสียงร้องของข้ากันหมด
โอ สหายของข้า แมวที่ชอบความเงียบร้อง ยิ่งเจ้าร้องมากขึ้นเท่าใดและยิ่งพยายามร้องเสียงดังมากขึ้นเท่าใด เจ้าก็ยิ่งไร้ประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น